نمیذارم...

دل نوشته...

یه روزی...یه وقتی...هرچند دور به جایی میرسم که هیچکس نتونه برام تعیین تکلیف کنه...

به جایی میرسم که همه برای عقایدم ارزش قائل شن یا حداقل برام یه دلیل منطقی بیارن و منصرفم کنن...نه اینکه دختر بودنمو تو سرم بزنن...

به جایی میرسم که هیچکس نتونه به آرزو هام بخنده و مسخرشون کنه.

بهم احترام بذارن...به دلخوشی هام...به عقیده هام...به نظراتم...

به جایی میرسم که هیچکس نتونه دلخوشی هامو ازم بگیره فقط بخاطر اینکه دخترم...بخاطر اینکه دختر بودن گناهه...

مثه یه مرد قوی میشم تا هیچکس نتونه دختر بودنمو به رخم بکشه...

به جایی میرسم...که هیچکس و هیچ چیز نتونه اشکمو دربیاره...

خسته شدم...از زندگی...از اینکه بعضی وقتا نمی دونم هدفم از زندگی چیه؟؟نمیدونم چرا دارم به زندگیم ادامه میدم؟؟

اونقدر بالا میرم که جبران همه بغضهایی باشه که قورتشون دادم و جاش  یه لبخند ظاهری زدم...جبران همه گریه های پنهانیم باشه...

به جایی میرسم که آرزوهام برام خاطره شن...

نمیذارم...نمیذارم بعدا حسرت آرزوهایی که لمشون نکردم به دلم بمونه...