وقتی دل ارزش خودش را از دست بدهد و چشمهایت دیگر اشکی برای ریختن نداشته باشد،

وقتی دیگر قدرت فریاد زدن را هم نداشته باشی،وقتی دیگر هر چه دل تنگت خواسته باشد گفته باشی،

وقتی دیگر دفتر و قلم هم تنهایت گذاشته باشند،وقتی از درون تمام وجودت یخ بزند،

وقتی چشم از دنیا ببندی و آرزوی مرگ بکنی،وقتی احساس کنی تنهاترین هستی،

چشمهایت را ببند و از ته دل بخند که با هر لبخند روحی خاموش جان میگیرد و درخت پیر جوان میشود.

کودک بمان....

ای کودک... 

                 کفش هایم را نپوش...

                                                تلاش تو برای بزرگ شدنت

                                                                                     غمگینم میکند...

کودک بمان...

                   کوچک بمان...

                                       من در بزرگ شدنم دردهایی دیدم

                                                                                      که کوچک کرد...

برزگ شدنم را...

گاهی...!

گاهی دلت از کسی میگیره....!

                                            که فکر میکردی با همه آدمای کنارت فرق داره!!